Stap voor Stap Sterker
Oplossingsgerichte coaching voor kinderen en jongeren van 6 tot 18 jaar en hun gezin.
Blog Layout
Wanneer stel je welke vragen?
Karin • 8 maart 2021
Voor wie doe je dat eigenlijk? Voor je kind? Voor jezelf?
Vandaag las ik een blog van een lesgever van mij en dat ging over of je echt alles moest weten van je kind. Die blog zette mij aan het denken over hoe het bij mij steeds ging met mijn zoontje, hoe doe ik het nu en voor wie doe ik dat eigenlijk.
Toen mijn zoontje nog op het lager onderwijs zat (hij zit nu in het eerste middelbaar) en ik hem ophaalde uit school, vroeg ik altijd steevast: "Hoe was het op school?" En steeds kreeg ik het antwoord "Ja goed". Als zeer geinteresseerde moeder bleef ik natuurlijk verder vragen want het "ja goed" bevredigde mijn gevoel niet. Maar hoe verder ik vroeg, hoe minder ik te weten kwam. Hij wist nooit wat hij gedaan had, vertelde er niet over en de rit naar huis was eigenlijk saai. Het beeld dat ik altijd had gehad van samen gezellig naar huis rijden, samen gezellig aan de keukentafel praten over hoe de dag was geweest.....dat beeld lag al vrij snel aan diggelen. Ik dacht toendertijd dat er iets mis was met zijn geheugen omdat hij om 16:00 uur niet meer wist wat hij de ochtend gedaan had. Vaak vertelde hij een paar dagen later spontaan over een gebeurtenis op school, mmmm toch een goed geheugen maar waarom vertelde hij dat dan niet toen ik het hem die dag vroeg?
Mijn zoon is dus opgevoed met elke dag de vraag: "Hoe was het op school?". Niets mis mee zou je denken, nou op zich niet maar hij stelt nu elke dag dezelfde vraag aan mij. Zodra ik thuis kom en mijn jas nog niet uitgetrokken heb komt zoonlief: "Hoe was het op je werk?". De eerste keren deed ik nog een poging om te antwoorden maar ik merkte hoe lastig ik dit vond. Steeds vaker antwoordde ik "Ja goed" om verder geen uitleg te willen geven, althans niet op dat moment. Ik was moe, blij dat ik thuis was, wilde even helemaal niets doen en gewoon zitten. Het was niet het moment om dingen aan me te vragen, soms hoorde ik mezelf zelf blazen en dan dacht ik bij mezelf "kom op zeg, stel jezelf niet aan". Maar stelde ik mezelf aan? Moest ik antwoorden op die vraag? Had ik het recht om even te gaan zitten en te niksen? En toen kwam die "spiegel", het besef dat dit het ritueel was dat ik elke dag bij mijn zoontje gedaan had en eerlijk gezegd nog steeds deed. Hoe beledigd was ik als hij niet met mij wilde praten, ik had mijn "relaxtime" mijn "me-time" al gehad onderweg naar school door alleen in mijn auto te kunnen zitten. Mijn zoontje had ook behoefte aan even helemaal niets doen, niet babbelen want hij had net al een ganze dag moeten luisteren en praten naar de juf, die zat echt niet op mijn vragen te wachten.
Natuurlijk is dat niet bij iedereen zo hè en zijn er ook kinderen die dat wel graag doen na school, de mijne in ieder geval niet. Stellen we elkaar nu nooit meer die vraag? Ja hoor, bijna nog dagelijks haha, het is nou eenmaal zo'n gewoonte geworden die moeilijk slijt. Wel probeer ik van mijn kant er creatiever mee om te gaan en als ik eerder dan hem thuis ben dan maak ik een warme chocomelk (uiteraard alleen in de winter) en wacht hem daarmee op. Begint hij dan wel te vertellen, nee zeker niet. Maar hij zit wel even gezellig bij mij aan de tafel en ik kan naar hem kijken terwijl hij geniet van zijn drinken en op zijn gsm bezig is. Voor mij is dat dan genoeg, mijn gezonde nieuwsgierigheid probeer ik in te houden en ik denk dan....hij vertelt het me wel als hij uitgerust is en iets wil vertellen.
Dan komen we eigenlijk bij het onderwerp van deze blog, voor wie doen we dat die vragen stellen. Uiteraard ga ik niet voor u kunnen antwoorden maar in mijn geval waren de vragen vooral voor mijn geruststelling. Natuurlijk vielen en vallen ze ook onder de categorie interesse en zorg, alleen heb ik nu geleerd dat je ook op een andere manier zorg kan dragen, dat dit niet hoeft door zoveel vragen te stellen. Kinderen worden ouder en hebben ook nood aan een stukje privé, aan een momentje voor henzelf net zoals wij dat als volwassenen nodig hebben. Het zijn eigenlijk al kleine volwassenen al zullen ze altijd mijn "baby's" blijven. Daarnaast is er de andere manier van vragen stellen, vooral niet de waarom vraag want die wil ik ook niet beantwoorden. Stel ook altijd duidelijke vragen die niet te abstract zijn maar heel specifiek. Er zullen altijd dingen zijn die je kind wil vertellen, laat hem/haar het moment kiezen en geef ze tijd om op hun manier te "ontstressen". Je zal zien dat je ze op een gegeven moment zelfs zal vragen om even te "zwijgen" :) .
Graag tot de volgende, mocht je zelf een vraag hebben die je hier graag uitgelicht wilt zien dan mag je dat altijd via mail sturen.
(PS Mocht je in dit bericht een typfoutje hebben gevonden, dan mag je die houden.)
Faalangst komt bij kinderen redelijk veel voor. Het is in zekere zin gezond: faalangst motiveert om net iets harder zijn of haar best te doen. Soms ontstaat er negatieve faalangst. De spanning is zo groot dat het kind fouten maakt of helemaal dichtslaat. Vooral op school kan faalangst voor problemen zorgen.
Klaar voor het secundair: je kind voorbereiden
De laatste fase van de basisschool is aangebroken. In het zesde leerjaar worden de kinderen klaargestoomd voor het secundair onderwijs. Een hele stap want je zoon of dochter wordt steeds zelfstandiger. Toch heeft hij of zij je op bepaalde gebieden nog nodig. Je kind voorbereiden op de secundaire school zorgt voor een goede start.
Mijn kind heeft weinig vriendjes, wat kan ik doen?
Het ene kind heeft veel vrienden om zich heen terwijl het andere kind vrij eenzaam is. Heeft je kind weinig vriendjes, dan hoeft dit niet direct een probleem te zijn. Sommige kinderen hebben gewoon wat minder behoefte aan contact. Het wordt wél een probleem wanneer je kind zich eenzaam voelt of verdrietig is geen omdat het geen vriendjes heeft. Gelukkig kun je als ouder je kind helpen.