Wat blijft het toch altijd weer een uitdaging hè, kinderen opvoeden. Wanneer weet je of je het goed doet? Wat zijn de standaard regels en wie heeft die opgemaakt? Ga je nu wel in discussie met pubers of juist niet? De één zegt dit de ander zegt dat, wie heeft er nu gelijk?

Ondanks dat ik een kindercoach ben, reeds jaren werk met kinderen/jongeren met gedrags- en/of emotionele moeilijkheden, heb ook ik hier geen standaard antwoord op. Sterker nog, ik loop ook wel eens vast met mijn eigen kinderen. Het ergste vind ik persoonlijk nog het feit dat ik altijd hard geroepen heb dat ik het beter ging doen dan mijn eigen ouders. Mijn kinderen zouden wel een leuke moeder hebben en alles mogen. Nou, indien je dit jezelf ook voorhoudt....geloof me, er komt een moment dat je denkt "OMG ik klink als mijn moeder".

Gek hè dat je toch van alles over gaat nemen van je eigen opvoeding, en dat is ook heel normaal en (in de meeste gevallen) ook goed. Als ik naar mijn eigen jeugd kijk dan mocht ik vroeger niets van mijn ouders, en ik deed wat vele kinderen nu ook nog altijd doen, ik ging dan toch stiekem van alles doen wat niet mocht. De spanning die ik daardoor ervaarde vond ik geweldig, me afzetten tegen alle regels was de max om te doen. Op die manier kreeg ik nog veel meer aandacht, het was negatieve aandacht maar dat besefte ik toen nog niet. Toen ik jaren later de zorg kreeg voor mijn eigen kind(eren) wilde ik hen ook voor alles beschermen, wilde hen behoeden voor alle "slechte" dingen. Al snel merkte ik dat ik dezelfde "fout" maakte als mijn eigen ouders, ik gaf mijn kinderen niet zelf de mogelijkheid om eigen fouten te maken, wilde hen van mijn fouten laten leren. Helaas werkt het op die manier niet,.

Wil dat nu zeggen dat ik vind dat je je kinderen volledig los moet laten? Nee zeker niet, verre van. Wel is het belangrijk dat je hen vertrouwen schenkt en als je de normen en waarden door hebt gegeven aan je kinderen dan zullen ze daar "in the heat of the moment" echt wel bij stilstaan. Het weten en beseffen dat ze zelf verantwoordelijk zijn voor de keuzes die ze maken en dat de ouders geloven en vertrouwen hebben in hun kunnen, helpt hen groeien naar hun eigen identiteit. Natuurlijk gaan ze ook wel eens verkeerde keuzes maken, ook dat hoort bij de ontwikkeling en de zoektocht naar wie ze zijn. Daar komt het tweede belangrijke punt om de hoek kijken die ik wil meegeven....communicatie. Je kan niet genoeg communiceren met elkaar, hier bedoel ik geen "belerende" gesprekken wanneer er een "fout" gemaakt is, maar echte communicatie.

Lekker duidelijk ben ik hier weer hè, wat is dan "echte" communicatie. Echte communicatie houdt in dat je in eerste instantie luistert naar elkaar, geen beschuldigingen, geen "ik-weet-het-beter" antwoorden, geen waarom vragen maar gewoon luisteren naar wat de ander te zeggen heeft. Het is belangrijk dat je kind, op iedere leeftijd, weet dat het je alles kan vertellen. Dat het niet gelijk op zijn "kop" krijgt als hij iets eerlijk opbiecht of raad vraagt, en geloof me...ook hier ga je het vaak lastig hebben en moet je op je tanden bijten om niet boos te worden. Er zullen in de jaren dingen gebeuren die niet door de beugel kunnen en waar ook een actie op zal moeten volgen, alleen is er een groot verschil in hoe je dit in het gesprek brengt. Wanneer je direct gaat "steigeren" en in de aanval gaat dan zal je kind hoogstwaarschijnlijk ook boos beginnen te worden, dit kan resulteren in roepen, boos weglopen en soms zelfs in agressie. Een andere optie, hetgeen ik zal aanraden, is om eerst te luisteren naar wat het kind te vertellen heeft en indien het iets is wat echt niet juist is dan kan je dit ook vertellen door middel van boodschappen die vanuit je gevoel komen. Het is voor een kind een groot verschil om te horen "Hoe kon je dat nou doen...!!" of "Ik ben blij dat je mij dit hebt kunnen vertellen". Vanuit de tweede zin kan je verder gaan praten en samen zoeken naar een oplossing, wanneer je je kind mee laat denken naar een oplossing zal die al veel sneller geneigd zijn om die te volgen. Ook blijft er een vertrouwen bestaan in jullie relatie en weet het kind dat hij de volgende keer ook weer bij je terecht kan.

Gaat dat altijd makkelijk zijn? Natuurlijk niet, het is een andere manier om met gevoelens om te gaan, om je kinderen wat meer vrijheid en verantwoordelijkheid te geven. Door mijn werk en opleidingen word ik gezien als de "expert", nou ik kan je wel vertellen dat deze expert ook nog wel eens de fout in gaat bij haar eigen kinderen. Soms krijgt ook mijn gevoel de overhand en is die sneller dan mijn denken, dit geeft ook niet als je het daarna ook zo kan vertellen tegen je kind. Tenslotte zijn we allemaal mensen en geen robots, een fout maken is niet erg als je er ook van leert.

Om deze manier van communiceren eigen te maken is er een andere manier van vraagstelling nodig, hier kan ik nog wel een pagina over volschrijven maar dan zullen er sowieso vele lezers (als ik die al heb :) ) afhaken. Maar mocht je nu denken, eigenlijk wil ik daar wel wat meer over weten zijn er verschillende opties. Je mag mij altijd een mailtje sturen met de vraag voor meer informatie, vertel er alleen wel bij waar je op vast loopt. Het heeft geen zin dat ik je met allemaal soorten vragen ga antwoorden, indien je een voorbeeld geeft kan ik veel gerichter antwoord geven. Mocht je echt al vastlopen met je kind en denk je dat alleen  een antwoord op een voorbeeld niet voldoende zal zijn, dan mag je altijd contact opnemen om een afspraak te maken.

Zonder dat het de bedoeling was ben ik uitgekomen op communiceren, in een volgende blog zal ik een andere "uitdaging" aankaarten. Graag tot dan, mocht je zelf een vraag hebben die je hier graag uitgelicht wilt zien dan mag je dat altijd via mail sturen.

PS Mocht je in dit bericht een typfoutje hebben gevonden, dan mag je die houden.